Waarom institutioneel kapitaal nog steeds de digitale effectenhausse overslaat

Tokenisatie wordt al jaren aangeprezen als de volgende grote stap in de financiële markten, met de belofte van snellere afwikkeling, meer transparantie en toegang tot fractioneel eigendom. Hoewel de technologie zeker voordelen biedt, blijft de institutionele acceptatie ervan nog achter.

Een recente CoinGecko verslag wees erop dat tokenized aandelen in 11.4 slechts een marktkapitalisatie van $ 2025 miljoen hadden bereikt – zelfs na een groei van 300% in het afgelopen jaar. Dit cijfer lijkt misschien indrukwekkend, maar vergeleken met traditionele kapitaalmarkten is het praktisch verwaarloosbaar.

De vraag is dan: waarom komt er geen echt geld binnen? Niet omdat er een gebrek aan nieuwsgierigheid is – veel institutionele spelers houden digitale effecten in de gaten en sommige nemen zelfs actief deel aan diverse pilotprojecten. Maar we zijn nog ver verwijderd van een brede acceptatie. En om daar te komen, moeten we de werkelijke redenen achter de aarzeling goed onderzoeken.

Laten we proberen ze in dit artikel uit te leggen.

Wat zijn de grootste obstakels die instellingen tegenhouden?

Zoals ik het zie zijn er minstens drie consistente punten van zorg die institutionele beleggers waarschijnlijk naar voren zullen brengen wanneer ze het over digitale zekerheden.

Het allereerste punt is hun juridische status. Traditionele financiële activa hebben lang de tijd gehad om zich te vestigen in de ogen van zowel beleggers als toezichthouders. En hetzelfde geldt voor de regels die eraan verbonden zijn. 

Maar voor digitale effecten is de regelgeving momenteel nog steeds zeer onduidelijk. Welke jurisdictie beheerst de activa? Hoe afdwingbaar zijn de rechten van beleggers? Wat gebeurt er in geval van insolventie? Totdat toezichthouders duidelijkere richtlijnen geven – en digitale effecten een robuuste juridische basis hebben – zullen de meeste instellingen er de voorkeur aan geven om ze te mijden in plaats van het risico te lopen in de problemen te komen door niet-naleving.

Een ander groot probleem is de beperkte liquiditeit. De belofte van 24/7 handel en directe afwikkeling betekent niet veel als je geen tegenpartij kunt vinden om mee samen te werken. De meeste digitale effecten lijden tegenwoordig onder pijnlijk dunne markten. Zonder echt volume blijft de prijsbepaling inefficiënt, zijn de spreads groot en zijn exits onzeker. Instellingen kunnen het niet rechtvaardigen om activa aan te houden die maanden nodig hebben om te verkopen – vooral niet in de volatiele marktomstandigheden die we nu wereldwijd zien.

En zelfs als de twee voorgaande problemen zouden worden getolereerd, zou het gebrek aan gestandaardiseerde rechten veel beleggers nog steeds wantrouwend maken. Het kopen van een digitaal effect zou moeten betekenen dat je precies weet welke rechten je koopt – dividend, stemrecht, aflossingsvoorwaarden, enzovoort. Deze zijn te vaak vaag of ingebed in smart contracts die zich niet goed laten vertalen naar juridische taal. Totdat de sector duidelijke, gestandaardiseerde kaders hanteert, zullen institutionele kopers deze producten als onvoorspelbaar beschouwen.

Functionaliteit is belangrijker dan digitalisering

Tokenisatie wordt gepromoot als een glimmende innovatie, maar de waarheid is: digitalisering lost een slecht productontwerp niet op. Ja, tokenisatie kan de prestaties verbeteren, maar als de onderliggende fundamenten slecht zijn, doet dat er allemaal niet toe.

Als een instrument onduidelijke cashflowrechten en exitmechanismen heeft, is het onwaarschijnlijk dat beleggers kapitaal zullen inzetten. Vooral instellingen moeten precies weten hoe, wanneer en onder welke voorwaarden rendement wordt uitgekeerd. Onduidelijkheid rond deze factoren ondermijnt het nut van tokenisatie volledig. Een digitale wrapper rond een vage deal verandert niets aan het feit dat het nog steeds een vage deal is. Niemand wil een asset aanhouden waarvan ze niet op betrouwbare wijze kunnen afstappen.

Tegelijkertijd moet digitale veiligheid nog steeds worden gewaardeerd met behulp van traditionele financiële maatstaven. Als de methodologie achter de waardering inconsistent is of te veel leunt op speculatieve aannames, zal geen enkele blockchain-efficiëntie het aantrekkelijk maken om erin te investeren. Instellingen verwachten transparante, verifieerbare modellen en controleerbaarheid. Als de waardering niet betrouwbaar is, leidt tokenisatie af van een dieperliggend probleem in plaats van een oplossing.

Te veel digitale effecten worden tegenwoordig op de markt gebracht zonder de rigoureuze structuur die instellingen van een serieus financieel product verwachten. Willen institutionele beleggers deze producten vertrouwen, dan moeten we stoppen met ons uitsluitend te richten op de blockchain-rails en vanaf de grond af aan betere, transparantere financiële instrumenten ontwikkelen.

Wat is er nodig om echt vertrouwen op te bouwen?

Onthoud: instellingen zijn niet onredelijk. Ze vragen niet om magische oplossingen – ze willen gewoon dat de kwaliteit van digitale activa vergelijkbaar is met wat ze al krijgen met traditionele activa.

Wat kunnen we doen om dat te bereiken?

Het begint met het opzetten van meer voorspelbare governancemodellen. Institutionele beleggers moeten begrijpen wie waarvoor verantwoordelijk is – niet alleen wat er in de code staat, maar ook hoe het in de praktijk werkt. Slimme contracten en automatisering zijn nuttig, maar er moet ook menselijk toezicht en noodmechanismen zijn. Duidelijke verantwoording is hierbij cruciaal.

Compliance is ook een belangrijke factor. Platformen die digitale activa verwerken, moeten voldoen aan strenge KYC- en AML-vereisten. Instellingen werken niet met systemen die anonimiteit toestaan of wettelijke controles omzeilen – en realistisch gezien zouden ze dat ook niet moeten doen. Anonimiteit is misschien acceptabel in crypto-native omgevingen, maar dat is hier niet de juiste aanpak.

De digitale activamarkt moet ook geloofwaardige partijen aantrekken. Investeerders voelen zich veel meer op hun gemak in omgevingen waar ze erkende partijen kunnen betrekken – namen die ze herkennen en vertrouwen. De wetenschap dat er gereguleerde, verantwoordelijke partijen aan de andere kant van een transactie zitten, maakt het veel gemakkelijker om deelname te rechtvaardigen.

Om digitale effecten echt aan te slaan, hebben we ten slotte functionerende secundaire markten nodig. Het uitgeven van een token is slechts een deel van de reis. Echte acceptatie komt wanneer digitale effecten deel uitmaken van een volwaardig ecosysteem met echte liquiditeit en marktdiepte – actief verhandeld, efficiënt geprijsd en gebruikt in portefeuillestrategieën.

Focus op integratie in plaats van verstoring

Institutionele beleggers willen over het algemeen bestaande systemen niet omverwerpen, maar erop voortbouwen. Ze willen hun activiteiten moderniseren zonder de vertrouwde regelgeving of beleggersbescherming op te geven.

In die context is de echte weg vooruit voor digitale activa assimilatie en het vinden van een middenweg. Ze zullen op natuurlijke wijze aan populariteit winnen wanneer ze gemakkelijk kunnen worden ingepast in bestaande operationele stromen: bewaarders, fondsbeheerders, auditors, complianceteams en risicokaders.

Hoe meer deze instrumenten compatibel worden met de workflows die instellingen al vertrouwen, hoe gemakkelijker het wordt om ze te gaan gebruiken. Instellingen zijn terecht voorzichtig en om hun deelname te realiseren, moeten digitale activa hen op hun plaats zetten. Bouw oplossingen die hun normen respecteren.